ترافل یک ماده غذایی ارزشمند است. آنها رایحه مشک و طعمی مست کننده و منحصر به فرد دارند. آنها کالایی هستند که می‌توانند یک تجربه غذاخوری خوب را افزایش دهند یا حتی به ساده‌ترین غذاها طعمی از ظرافت اضافه کنند.
به قارچ ترافل در اروپا های تراشیده شده روی پاستا یا سیب زمینی سرخ شده با روغن ترافل فکر کنید. ترافل ها بدن باردهی قارچ آسکومیست هستند. این یک قارچ زیرزمینی است که بخشی از جنس غده است.
نام ترافل از کلمه لاتین “tufer” به معنای “توده” گرفته شده است. انواع قارچ هایی که می توانند به عنوان ترافل نیز طبقه بندی شوند.
عبارتند از جنس های Leucangium، Choiromyces و Peziza، در میان صدها نوع دیگر. ترافل خوراکی در غذاهای فرانسوی، ایتالیایی، اسپانیایی و خاورمیانه بسیار مورد توجه است.
جذابیت و جذابیت ترافل ها با ویژگی های ظاهراً تقویت کننده جنسی و طعم جسورانه آنها را می توان به دوران باستان ردیابی کرد.
کتیبه‌های نوسومری‌ها در قرن چهارم قبل از میلاد ترافل را به عنوان بخشی از رژیم غذایی آموریت‌های عشایری توصیف می‌کنند. سابقه ای از بابلی ها در جستجوی ترافل وجود دارد. قارچ های غنی سفره های فرمانروایان یونانی و رومی را تزئین می کردند.
فیلسوف یونانی پلوتارک چاپرون معتقد بود که ترافل توسط صاعقه ای ایجاد شده است که توسط خدای زئوس پرتاب می شود و به درخت بلوط روی زمین برخورد می کند.
در حالی که ترافل ها با برخورد صاعقه به درخت بلوط تولید نمی شوند، اما در زیر زمین در سایه درختان بلوط رشد می کنند. آنها همچنین می توانند در زیر درختان فندق، صنوبر یا راش رشد کنند. ترافل نقش مهمی در سیستم ریشه درخت میزبان دارد.
درختان و قارچ ها یک رابطه همزیستی به نام “میکوریزه” تشکیل می دهند. ترافل ها در خاک های غنی از آهک رشد می کنند. آنها عمدتاً در اروپا یافت می شوند اما می توانند در شمال آفریقا، خاورمیانه و در آمریکای شمالی نیز رشد کنند.
آنها با کمک شکارچیان ترافل جمع آوری می شوند: خوک های ماده و سگ های آموزش دیده که قادر به تشخیص عطر ترافل در زیر کف جنگل هستند.
