به طور متوسط، لنت ترمز اصلی جیلی عقب حدود 40 درصد از نیروی توقف را تولید می کنند. بنابراین، حرارت کمتری می گیرند و در نتیجه با سرعت کمتری نسبت به لنت های ترمز جلو فرسوده می شوند.
بیشتر خودروهای قبل از دهه 1880 از یک بلوک چوبی به عنوان لنت ترمز استفاده می کردند. برای کند کردن یا توقف آنها، راننده باید اهرمی را لمس کند که به نوبه خود بلوک چوبی را به چرخ‌های خودرو می‌ساید و در نتیجه اصطکاک کافی برای کاهش یا توقف خودرو ایجاد می‌کند.
با گذشت زمان، وسایل نقلیه به طور فزاینده‌ای سریع‌تر ساخته شدند و چرخ‌ها پیچیده‌تر شدند، که نیاز به یک سیستم ترمز کارآمدتر را ایجاد کرد.
در سال 1898، المر آمبروز اسپری پیشرو سیستم ترمز مدرن را طراحی کرد: ترمزهای دیسکی چرخ جلو همراه با لنت ترمز. برای توقف وسیله نقلیه، لنت ها دیسک روتور را به هم چسباندند مشابه نحوه عملکرد ترمزهای دوچرخه.
لنت های ترمز با ایجاد مقاومت از طریق مالش روتور خودرو را کند یا متوقف می کنند. اما، پدها تنها بخشی از یک سیستم به هم پیوسته هستند که عملکرد مؤثر و ایمن آن به هر یک از بخش‌ها وابسته است که در پشت سر هم با بقیه کار می‌کنند.
شما فرآیند ترمز را با فشار دادن روی پدال ترمز شروع می کنید، که سیلندر را فعال می کند و مایع ترمز را از طریق شیلنگ ها به کالیبرها می رساند.
در نتیجه، کالیبرها لنت‌های ترمز را در برابر روتورها دیسک‌های ترمز که به همه چرخ‌ها متصل هستند، “فشرده” می‌کنند.
فشار ایجاد شده در اثر بستن روتورها اصطکاک ایجاد می کند که باعث کندی یا توقف خودرو شما می شود.
وقتی روتورها کند می شوند، چرخ ها نیز کند می شوند.هنگامی که پدال ترمز خود را بردارید، این روند برعکس می شود. لنت های ترمز روتورها را باز می کنند، روغن ترمز به سمت بالا جابجا می شود و چرخ ها حرکت می کنند.
